គិតចាប់ពីក្រោយរបបខ្មែរក្រហមមកទល់ពេលនេះយើងសង្កេតឃើញ
កីឡាករនយោបាយជើងចាស់ខ្មែរទាំងអស់
សុទ្ធតែចាញ់ក្រោមកណ្តាប់ដៃគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា។ អ្នកដែលចាញ់ទាំងនោះ
គឺដោយសារតែពួកគេជាប់អន្ទាក់ទី១ របស់គណបក្សប្រជាជន ហើយបើទោះជាអ្នកចាញ់ទាំងនោះមានខ្លះខំស្រែកថា
ខ្លួនមិនចាញ់ទេ និងថាជាអ្នកឈ្នះ ហើយនៅតែជាអ្នកខ្លាំងក៏ដោយ។
ការខំប្រឹងបំពងសំឡេងបែបនេះ
វាគ្រាន់តែជាការបិទបាំងការពិត
និងបន្លប់អ្នកគាំទ្រដ៏ស្មោះត្រង់របស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ តាមពិត
ពួកគេបានដឹងយ៉ាងច្បាស់ថា ខ្លួនប្រកួតមិនឈ្នះគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា
ហើយថែមដឹងថាខ្លួនបានចាញ់ឬជាប់អន្ទាក់គណបក្សកាន់អំណាចនេះរួចទៅហើយ។
អ្នកចាញ់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា រួមមាន
គណបក្សហ៊្វុនស៊ិនប៉ិច គណបក្សលោកតាសឺន សាន គណបក្សសមរង្ស៊ី
គណបក្សសិទ្ធិមនុស្ស និងថ្មីៗនេះ គឺគណបក្សសង្គ្រោះជាតិ...។
ក្រុមអ្នកទាំងនេះបានចាញ់ក្នុងក្បាច់តែមួយរបស់គណបក្សប្រជាជននិងចាញ់ដោយសារតែឥរិយាបថរបស់ពួកគេប្រព្រឹត្តដដែលៗ
ដូចៗគ្នា។ នោះគឺអន្ទាក់ទី១ របស់គណបក្សប្រជាជន
ដែលតែងតែប្រើនិងនៅតែបន្ដប្រើយ៉ាងមានប្រសិទ្ធភាព គឺការទិញជាលុយនិងការផ្តល់តំណែងតួនាទីដល់គូប្រកួតរបស់ខ្លួន។
រីឯអ្នកចាញ់ទាំងនោះ
គឺចាំតែដើរសម្លឹងស្វែងរកលាភសក្ការៈ បុណ្យស័ក្ដិ តួនាទីផ្សេងៗ
ពីក្នុងសកម្មភាពនយោបាយរបស់ខ្លួន។ ឥរិយាបថដដែលៗរបស់អ្នកចាញ់ទាំងនោះ
គឺចូលប្រឡូកក្នុងនយោបាយ ក៏ព្រោះតែប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួនដូចៗគ្នា។
អ្នកចាញ់ទាំងនោះ លាងខ្លួនមិនស្អាត
ដូច្នេះគេមិនអាចទៅសម្អាតអ្នកដទៃបានឡើយ។
ពួកគេមិនបានសម្អាតខ្លួនឯងជាមុនសិនទេ ប៉ុន្តែ
បែរជាប្រើភាពមិនស្អាតឬខុសឆ្គងរបស់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា
ដើម្បីប៉ងទៅដណ្ដើមជ័យជម្នះពីគណបក្សប្រជាជនទៅវិញ។
ដោយរំពឹងទៅលើការអួតអាង
ថាខ្លួនខ្លាំងត្រង់នេះឬខ្លាំងត្រង់នោះ ពួក គេចង់ផ្ដួលគណបក្សប្រជាជន
ដោយការលើកពីគុណវិបត្តិគណបក្សគូប្រជែងនេះ ដូចជា អំពើពុករលួយ បក្ខពួកនិយម
ការកាប់បំផ្លាញព្រៃឈើ ការលក់ទ្រព្យសម្បត្តិជាតិ ការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស
បញ្ហាលំហូរអន្ដោប្រវេសន៍យួនខុសច្បាប់
ហើយនិងការរំលោភដីធ្លីប្រជាពលរដ្ឋជាដើមធ្វើជាយុទ្ធសាស្ត្រ។
ពិតណាស់ហើយថា
គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាបានប្រព្រឹត្តនូវកំហុសឆ្គងយ៉ាងច្រើន
ដែលសូម្បីលើកយកតែមួយករណីមកនិយាយ ក៏សមល្មមនឹងត្រូវផ្លាស់ប្ដូរចេញពិតមែនហើយ
ប៉ុន្តែ សួរថា បើអស់ពីគណបក្សប្រជាជនទៅ
តើកីឡាករនយោបាយជើងចាស់ដែលចាញ់ៗទាំងនោះ
គិតចង់នាំប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរទៅណាវិញ? ទៅដោយរបៀបណា? ដូចនេះ
អ្នកថ្មីដាច់ខាតត្រូវតែមានគុណសម្បត្តិលើសពីគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាមាន។
ប៉ុន្តែ
បើសម្លឹងមើលកីឡាករនយោបាយខ្មែរវិញ? ពួកគេហាក់គ្មានភាពខ្លាំងផ្ទាល់ខ្លួនឡើយ
ពួកគេចេះត្រឹមស្រែកជេរបញ្ឆេះកំហឹងប្រជាពលរដ្ឋ
បណ្ដាលឲ្យប្រជាពលរដ្ឋដែលស្អប់គណបក្សប្រជាជនញញឹមពេញចិត្ត
ព្រោះពាក្យជេរទាំងនោះត្រូវចិត្តពួកគាត់តែប៉ុណ្ណោះ។ កីឡាករនយោបាយជើងចាស់
ទាំងនោះ ក្រៅពីបង្អើលនាំប្រជាពលរដ្ឋចេញពីគណបក្សប្រជាជនគេក៏ពន្យុះប្រជាពលរដ្ឋ
ដោយប្រើនុយជាពាក្យសន្យាថា
គេមានឆន្ទៈក្នុងការគោរពនិងបម្រើឆន្ទៈរាស្ដ្រ។ល។និង។ល។
ខណៈដែលប្រមុខដឹកនាំក្រុម
គ្មានទាំងបេះដូងថា នឹងជួយស្រោចស្រង់ជាតិពិតប្រាកដ
គេគ្មានទាំងទស្សនវិស័យថាតើ គេនឹងស្រោចស្រង់ជាតិទៅណា? ចំណុចចាប់ផ្ដើមចេញពីណា?
ទៅដោយរបៀបណា? ធនធានមនុស្សបែបណា
(លក្ខណសម្បត្តិនៃកីឡាករនយោបាយ) ដែលនឹងទៅអនុវត្តផែនការរបស់គេ?
កីឡាករដែលចាញ់ៗទាំងនោះ
មិនបានពង្រឹងភាពខ្លាំងផ្ទាល់របស់គេឡើយ ផ្ទុយទៅវិញ ពួកគេជឿជាក់ថា
ប្រជាពលរដ្ឋល្ងង់មុខតែតាមមិនទាន់ មើលមិនធ្លុះ
និងមិនអាចយល់ពីភាពពិតដ៏កម្សោយរបស់ខ្លួនទេ ហើយទុកចិត្តថា
គេនៅអាចរកស៊ីក្នុងមុខ «របរធ្វើនយោបាយ»
នៅស្រុកខ្មែរបាន។
នេះជាធម៌ប្រមាថ ជាធម៌នាំទៅរកក្តីវិនាស ពោលគឺ «វិនាសទាំងខ្លួនគេ ទាំងក្រុមគេ និងជាតិទាំងមូល»។
ចំណុចខ្សោយមួយទៀតរបស់អ្នកចាញ់ទាំងនោះ
គឺពួកគេមិនមែនជាក្រុមដែលឈ្នះខ្លួនឯង។ លក្ខណៈដ៏ខ្សោយមួយនេះ
ធ្វើឲ្យពួកគេជាប់អន្ទាក់ទី១ របស់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាយ៉ាងងាយ។
ដូចបានបង្ហាញជូនខ្លះរួចមកហើយ គណបក្សប្រជាជន មាននុយបិទអន្ទាក់របស់គេ
រីឯពួកកីឡាករជើងចាស់ដែលចាញ់ៗ ដែលហក់ចូលក្នុងទីលាននយោបាយ
គឺដើម្បីតែស្វែងរកនុយនោះឯង
ដូច្នេះលែងអីនឹងមិនជាប់អន្ទាក់របស់គណបក្សប្រជាជន? ពួកគេទាំងមេ ទាំងកូនចៅ
ដែលមិនដែលបានទទួលការអប់រំអំពីមេរៀនជីវិតនោះ
គឺមិនអាចលោតចេញពីអន្ទាក់នេះផុតឡើយ។ អ៊ីចឹងបានជា
ទោះពួកអ្នកចាញ់ទាំងនោះប្រកាសពីយុទ្ធសាស្ត្រអីក៏ដោយ
ទៅទប់ទល់នឹងគណបក្សប្រជាជន ក៏គណបក្សកាន់អំណាចនេះមិនដែលព្រឺរោមដែរ។
នៅទីបំផុត
គណបក្សប្រជាជនបានបំបែកយុទ្ធសាស្ត្រដ៏កម្សោយរបស់ពួកប្រឆាំងបានដោយជោគជ័យនិងដោយមោទនៈទៀតផង
ដោយសារតែ ការប្រើអន្ទាក់ទី១របស់ខ្លួននេះ។
គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជាដឹងច្បាស់ថា
ពួកកីឡាករនយោបាយទាំងនោះលោតរាំលើរេញគឺដើម្បីតែតថ្លៃខ្លួន
(ដាក់ខ្លួនដេញថ្លៃ) ពួកគេតែប៉ុណ្ណោះ។
អ្នកប្រឆាំងមានច្រើនក្រុម ប៉ុន្តែ
ចរិតនយោបាយពួកគេដូចៗគ្នា គឺជេរ លាបពណ៌ បំផ្លើស បំផ្លោង កាច់មួល
បន្ទាប់មកអួតអាង និយាយពន្យុះ សន្យាខ្យល់ ចុងក្រោយស៊ីនុយគេគ្រឹប
ហើយស្រែកលាងគូទថា ធ្វើដើម្បីបង្រួបបង្រួមនិងផ្សះផ្សាជាតិ!!!
នេះហើយជាឥរិយាបថទុច្ចរិតរបស់កីឡាករនយោបាយខ្មែរដែលចាញ់។ បើមើលពីក្រៅ
យើងឃើញពួកគេចាញ់គណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា តែធាតុពិតគឺពួកគេចាញ់ខ្លួនឯង
គឺចាញ់កិលេសខ្លួនឯងតែម្តង។ ដូច្នេះ
ទោះជាពួកគេប្រយុទ្ធទល់ស្លាប់ខ្លួនទៀត ក៏មិនអាចយកឈ្នះគណបក្សប្រជាជនបានដែរ
បើទោះជាការចាញ់របស់គេ មើលទៅហាក់មានរូបភាពខុសៗគ្នាខ្លះក៏ដោយ។
តើនៅសល់កីឡាករនយោបាយណាខ្លះទៀត? តើមានកីឡាករថ្មីក្រៅពីអ្នកចាញ់មុនណា
ដែលអាចប្រយុទ្ធឈ្នះគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា ក្នុងសង្វៀននយោបាយខ្មែរនេះទេ?
កីឡាករនយោបាយប្រឆាំងចាស់ៗ
ដែលប្រើតែយុទ្ធសាស្ត្រចាស់នោះ ត្រូវបានគណបក្សប្រជាជនស្គាល់ក្រយៅអស់ហើយ
ហើយគេប្រើតែក្បាច់ដដែលៗ ក៏អាចបំបែកដោយងាយដែរ។
តែបើនៅមានកីឡាករនយោបាយណាចង់យកឈ្នះគណបក្សប្រជាជនវិញនោះ
គប្បីត្រូវមានលក្ខណៈខុសពីកីឡាករដែលធ្លាប់ចាញ់គណបក្សនេះ។ ច្បាស់ណាស់ថា
គេត្រូវតែមានលក្ខណៈខុសពីអ្នកមុនៗ ប៉ុន្តែ មិនមែនគ្រាន់តែខុសពីអ្នកមុន
គេអាចឈ្នះគណបក្សនេះបានងាយៗទេ។
សូមបញ្ជាក់ថា
អ្នកដែលដឹងថាដើរផ្លូវមួយនោះខុស មិនប្រាកដទេថា
គេអាចដឹងថាផ្លូវត្រូវនៅទីណា? ដឹងថាផ្លូវណាមួយខុស គឺជាដំណាក់កាលទីមួយ ដឹងថា
ផ្លូវណាមួយជាផ្លូវត្រឹមត្រូវ វាជាដំណាក់កាលមួយទៀត ដាច់ដោយឡែកពីគ្នា។
ដើម្បីដោះស្រាយបញ្ហានេះ ចាំបាច់ណាស់
យើងត្រូវស្គាល់បញ្ហានោះជាមុន គឺយើងអាចកំណត់បញ្ហា
អាចកំណត់ប្រភពនៃបញ្ហា មានទស្សនវិស័យដោះស្រាយបញ្ហា
ហើយចុងក្រោយយើងត្រូវឈានទៅដោះស្រាយបញ្ហានោះ។ បើមិនដូច្នោះទេ
គឺនិយាយដូចអត់បានមានប្រសាសន៍ជាមិនខាន។
មានចំណុចពីរដែលកីឡាករនយោបាយថ្មី
ត្រូវធ្វើដើម្បីឈ្នះគណបក្សប្រជាជន
ឬដើម្បីឲ្យប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរជាអ្នកឈ្នះយ៉ាងពិតប្រាកដ។
កីឡាករថ្មីត្រូវតែពន្យល់ប្រជាពលរដ្ឋឲ្យចេះដឹងអំពីនយោបាយនិងពន្យល់ពលរដ្ឋឲ្យមានស្មារតីទទួលខុសត្រូវចំពោះវាសនាប្រទេសជាតិ
ពិសេស ឲ្យមានការយល់ដឹងអំពីមេរៀនជីវិត។
ដំណោះស្រាយថ្មីនេះ
មិនត្រឹមតែប្តូររបៀបចាស់ចេញទេ ក្រុមថ្មីនេះត្រូវមានទាំងបេះដូងថ្លាស្អាត
និងហក់ចូលទីលាននយោបាយដោយបេះដូងសង្គ្រោះ ចង់ជួយជាតិមែនៗ ដោយសុចរិត
ថែមទាំងមានទស្សនវិស័យមុតស្រួច ក្នុងការដោះស្រាយបញ្ហាជាតិថែមទៀត។
កីឡាករនយោបាយថ្មីគប្បីសម្លឹងឲ្យឃើញថា
លើសពីការរំលោភសិទ្ធិមនុស្ស ការបំផ្លាញធនធានធម្មជាតិ
អំពើពុករលួយតាំងពីលើដល់ក្រោម ភាពឥតការងារធ្វើ
ដោយឲ្យប្រជាពលរដ្ឋរត់ទៅធ្វើជា កញ្ជះគេនៅបរទេស បញ្ហាទំនិញឡើងថ្លៃ
កំណើននៃភាពក្រីក្រ លំហូរមិនឈប់ឈរនៃអន្ដោប្រវេសន៍យួនខុសច្បាប់ ជាដើម នោះ
វាគ្រាន់តែជាមែកធាងនៃបញ្ហាតែប៉ុណ្ណោះ។
ក្រុមថ្មីនេះត្រូវកំណត់នូវបញ្ហាគោលរបស់ខ្មែរដោយឡែកអំពីអ្នកចាញ់មុនៗ
នោះ គឺបញ្ហានៃអំណាចប្រមូលផ្ដុំ
ដែលការដោះស្រាយបញ្ហាជាតិស្ថិតតែនៅក្នុងដៃបុគ្គលម្នាក់ឬមួយក្រុមតូច។
និយាយជារួម មានស្ដេចត្រាញ់មួយក្រុមកំពុងតែអង្គុយក្រៅសំណាញ់ច្បាប់។
នេះហើយ
ដែលនាំទៅរកការដឹកនាំតាមបែបផ្ដាច់ការ។ នេះជាបញ្ហា! បញ្ហាខ្មែរគឺ«អំណាចប្រមូលផ្ដុំ»នេះ។
ប្រភពនៃបញ្ហានេះគឺមកពីគ្មានតុល្យភាពអំណាចរវាងអ្នកកាន់ការងារស្រុកទេសនិងប្រជាពលរដ្ឋ។
ទស្សនវិស័យនៃការដោះស្រាយបញ្ហានេះ
គឺបំបែកអំណាចដែលប្រមូលនេះ ក្នុងន័យ «កាត់បន្ថយអំណាចរដ្ឋស្មើនឹងប្រជាពលរដ្ឋមានអំណាច»។ ប្រជាពលរដ្ឋមានអំណាច មានន័យថា
ប្រជាពលរដ្ឋជាអ្នកចាត់ចែងកិច្ចការប្រទេសជាតិ ក្នុងនាមជាម្ចាស់ប្រទេស
ម្ចាស់អំណាច តាមរយៈតំណាង។
ចំណុចចាប់ផ្ដើមដំបូងគឺពន្យល់ពលរដ្ឋឲ្យយល់ពីការយល់ឃើញទាំងនេះ
ដើម្បីទាញយកកម្លាំងចូលរួមមកដោះស្រាយបញ្ហាគោលរបស់ខ្មែរ
គឺដោះស្រាយបញ្ហាដែលអំណាចកំពុងតែប្រមូលផ្តុំ។
តាំងពីដើមរៀងមក ដោយសារតែនៅលើរេញនយោបាយ
យើងឃើញមានតែក្រុមកីឡាករនយោបាយអាត្មានិយម
ធ្វើនយោបាយដើម្បីតែផលប្រយោជន៍ផ្ទាល់ខ្លួន លាភសក្ការៈ លុយកាក់ បុណ្យស័ក្ដិ
អំណាច តួនាទី បោកប្រាស់តែប្រជាពលរដ្ឋខ្លួនឯង អស់ពីមួយអាណត្តិ
បន្ដទៅមួយអាណត្តិ ទើបបណ្ដាលឲ្យប្រជាពលរដ្ឋអស់ទឹកចិត្ត គិតថា
នយោបាយជានយោបោក នយោបាយ ជាឧបាយ រកបាយហូប នយោបាយជាមុខរបររកស៊ី
ហើយក៏លេចឮថា អាណាក៏ដូចអាណា! (បោកប្រាស់ដូចតែគ្នា)។
ទាំងនេះហើយសុទ្ធតែភាពអសកម្មរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរ។
ប៉ុន្ដែ ក្នុងន័យត្រឹមត្រូវ នយោបាយជាសិល្បៈនាំទៅសម្រេចគោលដៅ!
ហើយគោលដៅនោះទៀតសោត គឺដើម្បីប្រយោជន៍ជាតិទាំងមូល។
កាលណានិយាយពីប្រយោជន៍ជាតិ
គឺគេនិយាយពីប្រយោជន៍មនុស្សភាគច្រើនក្នុងប្រទេស។ ប្រជាពលរដ្ឋភាគច្រើន
ពិសេសក្រុមប្រជាពលរដ្ឋក្រីក្រ អាស្រ័យ
ហេតុនេះការធ្វើនយោបាយដើម្បីប្រយោជន៍រួមខណៈនេះ
គឺការធ្វើនយោបាយគិតដល់ប្រយោជន៍ជនក្រីក្រភាគច្រើនក្នុងប្រទេស។
ផ្អែកលើបរិបទពិភពលោកសព្វថ្ងៃ
លទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យជាទម្រង់នៃការដឹកនាំរដ្ឋមួយ
ដែលត្រូវប្រទេសជាច្រើនលើសកលលោកទទួលយកថា
ជាទម្រង់ដែលសមស្របក្នុងការអភិវឌ្ឍប្រទេសជាតិ។
តើប្រទេសកម្ពុជាត្រូវទទួលយកទម្រង់នៃការដឹកនាំរដ្ឋតាមលទ្ធិប្រជាធិបតេយ្យ
ហើយឬយ៉ាងណា? ចម្លើយ គឺមិនមែនបែបនេះមួយរយភាគរយទេ។
ដូចជម្រាបជាតម្រុយខ្លះៗថា
កីឡាករនយោបាយថ្មីត្រូវធ្វើនយោបាយដើម្បីប្រយោជន៍រួម
គឺប្រយោជន៍ពលរដ្ឋភាគច្រើន នោះហើយគឺជាលំនាំនៃការដឹកនាំប្រទេសតាមបែបប្រជាធិបតេយ្យ។
ពិតណាស់ថា «មិនមានការចូលរួម គឺមិនមានប្រជាធិបតេយ្យ ប៉ុន្ដែ
មិនមែនគ្រប់តែការចូលរួមសុទ្ធតែប្រជាធិបតេយ្យនោះឡើយ»។ ការយល់ដឹងរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ ក្នុងការចូលរួមដឹង
ឮបញ្ហាប្រទេសជាតិជារឿងចាំបាច់។ ត្រង់នេះអាចបញ្ជាក់ថា វាលើសពីប្រជាធិបតេយ្យ
លើសពីការចូលរួម តែគឺ«ការចូលរួមដោយការយល់ដឹង»!
ជាការចេះគ្រប់គ្រងវាសនារបស់ខ្លួនម្នាក់ៗ
រួមទាំងការចេះគ្រប់គ្រងវាសនាប្រទេសជាតិទាំងមូល
ដោយប្រជាពលរដ្ឋខ្លួនឯងផ្ទាល់ ស្របតាមគតិបណ្ឌិត
របស់ប្រធានាធិបតីសហរដ្ឋអាមេរិក អាប្រាហាម លីនខូល ដែលថា «រដ្ឋាភិបាលប្រជាធិបតេយ្យ
គឺកើតចេញពីប្រជាពលរដ្ឋ ជារបស់ប្រជាពលរដ្ឋនិងដើម្បីប្រជាពលរដ្ឋ!»។
នយោបាយប្រជាភិថុត
ជាប្រភេទនៃការធ្វើនយោបាយដែលដើរបញ្ជ្រាសទិស ១៨០ អង្សា
ជាមួយរបៀបធ្វើនយោបាយបែបថ្មីនេះ។ គ្មានទៀតទេ មេដឹកនាំនិងអ្នកដើរតាម
មានតែ«ទាំងអស់គ្នា ដើម្បីទាំងអស់គ្នា»។ ក្នុងន័យនេះ កីឡាករនយោបាយថ្មីគប្បីយល់ថា
ប្រជាពលរដ្ឋទាំងអស់ត្រូវតែមក “រួមគិត” ទាំងអស់គ្នា
ថាតើត្រូវដោះស្រាយបញ្ហាខ្មែរបែបណា? តាមរបៀបណា? រួមគិត រួចហើយ ពួកយើងត្រូវតែ“រួមធ្វើ” គឺគ្មានអ្នកចាំតែថានិងគ្មានអ្នកស៊ីឈ្នួលធ្វើឡើយ។
រួមធ្វើរួចហើយ ពួកយើងត្រូវតែ “រួមទទួលខុសត្រូវ” គឺទទួលខុសត្រូវរាល់ទង្វើរបស់យើងទាំងអស់គ្នា។
ប្រព័ន្ធតុល្យភាពអំណាចនឹងបន្សុទ្ធតួនាទីណាមួយដែលពួកគេទទួលបានឲ្យនៅសល់ត្រឹមតែការទទួលខុសត្រូវ
មិនមែនជាកៅអីខ្លាញ់ទៀតទេ។ កីឡាករនយោបាយរូបណា
ដែលមានបំណងចង់មកអង្គុយលើកៅអីនោះ ត្រូវស្ទាបបេះដូងរបស់ខ្លួនជាមុនសិន
ថាតើខ្លួនពិតជាមានបេះដូងសង្គ្រោះមែនឬយ៉ាងណា? ការត្រឹមតែកើតមកដាក់ឈ្មោះខ្លួនឯងថា
ឈ្មោះលោកជួយ លោកសប្បុរស លោកសង្គ្រោះ មិនទាន់គ្រប់គ្រាន់ទេ។
ការពង្រឹងចំណេះដឹងប្រជាពលរដ្ឋនឹងធ្វើឲ្យកាន់តែមានការរីកចម្រើនដល់ការរស់នៅរបស់ប្រជាពលរដ្ឋ។
កាលបើធ្វើបែបនេះហើយ
ហើយពេលបោះឆ្នោតបន្ទាប់ៗទៀត បើគណបក្សប្រជាជននៅតែឈ្នះឆ្នោត នោះក៏ការងារនេះនៅតែមានប្រយោជន៍សម្រាប់ជាតិ
ព្រោះពលរដ្ឋបានយល់ដឹងនិងចូលរួមទទួលខុសត្រូវជោគវាសនាប្រទេសជាតិទាំងអស់គ្នា។
យើងមានជំនឿថា
នៅពេលប្រជាពលរដ្ឋមានការទទួលខុសត្រូវចំពោះជោគវាសនាសង្គមជាតិ
ទោះជាគណបក្សប្រជាជនចង់ធ្មេចភ្នែកមិនធ្វើកំណែទម្រង់ខ្លួនក្តី
ក៏ប្រជាពលរដ្ឋដែលមានការយល់ដឹង
មិនធ្មេចភ្នែកទម្លាក់សន្លឹកឆ្នោតគាំទ្របន្តទៀតដែរ។
មួយទៀត
ការពន្យល់ប្រជាពលរដ្ឋឲ្យយល់ដឹងអំពីមេរៀនជីវិត។ ការយល់ដឹងពីជីវិត
គឺឲ្យមានធម៌ក្នុងខ្លួន ដែលអន្ទាក់ទីមួយរបស់គណបក្សប្រជាជនមិនអាចដាក់ជាប់។
ធម៌ឈ្នះខ្លួនឯងគឺជាធម៌សមស្របបំផុត
សម្រាប់ចូលរួមក្នុងចលនានយោបាយស្នូល។ តើអ្វីជាមេរៀនជីវិត? ជីវិតកើតមកមានតម្លៃខ្លាំងណាស់
នរណាក៏ស្រឡាញ់ជីវិតដែរ តែដោយសារតែស្រឡាញ់តែជីវិតខ្លួនហ្នឹងហើយ
ទើបមនុស្សចាប់ផ្ដើម “ធ្វើយ៉ាងណាក៏ដោយ”
ឲ្យតែជីវិតអញរស់! បើកើតមកក្រ
ក៏ក្រអ៊ីចឹងទៅ! បើគេមានអំណាច គេធ្វើអីស្រេចតែគេទៅ!...។
រស់បែបៗនេះមិនមែនរស់ទេ តែគឺមកដកដង្ហើមបង្ហិនតែអុកស៊ីសែន
រស់បែបនេះធ្ងន់ផែនដីណាស់ មិនសមនឹងតម្លៃដែលកើតមកជាមនុស្សទេ។
ជីវិតជាការចែករំលែក។
ជីវិតគឺជាប្រយោជន៍។ ជីវិតពេញលេញ ជាជីវិតដែលមានបុព្វហេតុជីវិត។
អំឡុងដែលនៅមានជីវិតមនុស្សគួរណាស់តែរស់ជាមួយគ្នាដោយមេត្ដាករុណា
អាណិតស្រឡាញ់ ជួយគ្នាទៅវិញទៅមក។ អ្វីៗលើផែនដីនេះ រួមទាំងផែនដីខ្លួនវាផង
សុទ្ធតែមានទំនាក់ទំនងគ្នាទៅវិញទៅមក។ ការគិតតែប្រយោជន៍ខ្លួន
ក្រុមគ្រួសារនិងបក្ខពួកខ្លួន
ជាការរស់នៅដែលផ្ទុយនឹងច្បាប់ធម្មជាតិដែលនាំទៅរកការរីកចម្រើន។
ការឈ្នះខ្លួនឯង គឺការចេះចាប់ផ្ដើមរៀនរស់ពិចារណាអំពីជីវិត
(ការផ្គុំនៃកំណើត) អំពីបុព្វហេតុជីវិត ហើយឧទ្ទិសខ្លួនដើម្បីមនុស្សជាតិ។
មនុស្សបែបនេះមិនអាចធ្មេចភ្នែកសោយសុខលើគំនរឈឺចាប់របស់ជនរួមឈាមខ្លួនបានទេ
មិនអាចបង្កើតគំនរអកុសលលោភៈ ទៅត្របាក់នុយរបស់គេបានទេ
មនុស្សបែបនេះមិនលក់ខ្លួនទេ គេមិនប្ដូរតម្លៃខ្លួននឹងបុណ្យស័ក្ដិ លាភសក្ការៈ
តំណែងតួនាទីឡើយ។
មនុស្សបែបនេះហើយ
ដែលអន្ទាក់ទីមួយរបស់គណបក្សប្រជាជន មិនអាចដាក់គេជាប់។
ពេលដែលកីឡាករនយោបាយអាចឈ្នះខ្លួនឯង នោះគេនឹងប្រែក្លាយពលរបស់គេ
ជាពលដែលមានវិន័យ និងឈ្នះខ្លួនឯង។ ការធ្វើនយោបាយបែបនេះ
មិនធ្វើឲ្យមានការខូចខាតអីដល់ជាតិឡើយ។
និយាយរួម
គ្រប់កាលៈទេសៈនយោបាយបែបថ្មីរបស់យើងនេះ សុទ្ធតែនាំមកនូវផលល្អ
ភាពរីកចម្រើនដល់ស្រុកទេស
ដែលនោះទើបជាជ័យជម្នះពិតប្រាកដសម្រាប់ខ្មែរឬក៏អាចនិយាយបានថា
ជាជោគជ័យលើគណបក្សប្រជាជនកម្ពុជា។ នោះគឺជាការឈ្នះរបស់ប្រជាពលរដ្ឋខ្មែរពិតប្រាកដ។
ជ័យជម្នះនេះនឹងមិនប្រើឈាមប្រជាពលរដ្ឋទេ។
ក្នុងករណីនេះអ្នកឈ្នះ
ក៏មានភាពរឹងមាំល្មមគ្រប់គ្រាន់ អាចដឹកនាំប្រទេសឲ្យរីកចម្រើនបាន
ព្រោះពលយើងខ្លាំង ប្រកបដោយគុណភាពរួចទៅហើយ។ បើសិនជាឈ្នះឆ្នោតហើយ
បែរជាគេមិនឲ្យអំណាច ក៏វាគ្មានការខូចខាតអីដល់ជាតិដែរ
ព្រោះការធ្វើឲ្យពលរដ្ឋចេះដឹង គឺល្អសម្រាប់ជាតិ មាតុភូមិគ្រប់កាលៈទេសៈ។
បើអ្នកចង់ឲ្យមានការផ្លាស់ប្តូរក្នុងសង្គមពិតប្រាកដ
អ្នកត្រូវចូលរួមដោយការយល់ដឹង និងដោយការទទួលខុសត្រូវ៕
គណបក្សសម្ព័ន្ធដើម្បីប្រជាធិបតេយ្យ គឺជាបក្សរបស់ប្រជាពលរដ្ន កើតចេញពីប្រជាពលរដ្ន ដើម្បីប្រជាពលរដ្ន ដូចនេះហើយការចូលរួមរបស់ប្រជាពលរដ្ឋដូចជាការបង់ប្រាក់គឺជាការចាំបាច់ដើម្បីសម្រេចគោលដៅរបស់ខ្លួន
